Transportfietsen
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Als ik af en toe mensen op een mooie fiets zie rijden, nieuw of oud, maakt niet uit, die dan met een zekere trots en een uitstraling van “ik ben eigenlijk best een blije gup” dan krijg ik daar iets van mee.
Er komt ook wel eens een zwoegende student of andere jongeling voorbij, en ja, het zijn vaak jonge mensen, op een zwabberende fiets met krakende ketting, slagen in de wielen, rammelende spatborden en halfvolle banden (oh, sorry, dat is te positief. Moet halfleeg zijn) die op zo’n manier zijn of haar zelfbeeld wenst te etaleren in de hoop dat er een pappa of mamma voorbijkomt die ze uit hun lijden verlost.
Maar daar vergis ik me in want op het moment dat ik daar met mijn goede bedoelingen en mijn plastic flesje Koninklijke Kroon langs de kant van de weg ga staan en aanbied om een einde te maken aan hun misere wordt mij nonverbaal te verstaan gegeven dat ik mij met mijn eigen zaken moet bemoeien.
Gevoelig als ik ben voor dergelijke argumenten wend ik mij snel en vol schaamte over deze verregaande brutaliteit af en maak dat ik wegkom. Naar huis om boete te doen voor mijn onvergeeflijke zonde.
De boetedoening bestaat uit het nachtenlang niet kunnen slapen van frustratie omdat ik maar geen antwoord krijg op de vraag waarom het zo moeilijk is om je ketting te smeren wat voor mij een niet mis te verstane prioriteit heeft i.v.m. het in stand houden van de inmiddels schamele kwaliteit van mijn leven.
Jahaa, hoe anders zijn mijn gedachten en gevoelens als er iemand trots en fier op zijn fiets zit die mij zo het gevoel geeft dat ik mij nergens druk over hoef te maken zodat ik mij zonder zorgen op mijn onderdelenkast kan werpen om daar te bedenken hoe ik weer iemand en niet in de laatste plaats mijzelf blij kan maken die er ook van kan genieten.
Het lijkt makkelijk, de keus is snel gemaakt dacht ik maar ook daar vergis ik mij in.
Mensen die het nodig hebben willen het niet en mensen die het niet nodig hebben geven het weg. Waar blijft het dan?